Vrouw, bordercollie Oreo en ik zijn bij een bijna uitgedroogd vennetje. Oreo waagt zich in de modder en vindt ergens een kuiltje met een bodempje water. Gulzig drinkt ie. Op zoek naar meer water sopt ie nog wat verder rond in de modder. Zijn poten zakken erin, bijna tot aan zijn buik. Lostrekken is lastig, klinkt zompig. En dan heeft ie er genoeg van. Met drie snelle sprongen staat ie op de kant. Hij krijgt wat water van me en gaat in de beschutting van de vlonder liggen rusten. Dat was een van zijn bijdrages aan ons gesprek.
Dat gesprek ging over lastig volhouden.
Deze keer over hoe lastig het volhouden op een werkplek soms is.
Grootste oorzaak: mens of werkplek?
Oreo twijfelt niet aan zichzelf. Tenminste zo lijkt het. Voor hem is het duidelijk: deze modderpoel is niet meer goed voor mij dus snel wegwezen.
En daarmee daagt ie uit: “Wat verandert er als je ervan uitgaat dat de context de oorzaak is van het lastige volhouden?”.
Dan veranderen de vragen.
Heeft de niet kloppende plek je doen twijfelen aan je eigen waarde en oordeel?
Wie of wat is er zo belangrijk dat je blijft, ondanks de inspanning die het kost?
Hoe zorg je goed voor jezelf als je weet dat de context voor jou niet oké is? Wat is er eigenlijk precies niet oké? En wat wel?
Wie of wat geeft je de hoop dat er verandering gaat komen? En waar hoop je dan op?
Hoe lang blijf je inspanningen doen om de plek, de cultuur ervan, te veranderen? Hoe hoe je dat? Doe je die inspanning alleen of samen?
Is het gras elders groener?
En de antwoorden?
Wij hebben een ochtend heerlijk gespeeld met de vragen. Met een breder perspectief en een hoofd vol verhalen trokken we huiswaarts. Soms is het zonde om snel het antwoord vast te pinnen. Het antwoord is het einde van de weg. Onderweg valt zoveel te ontdekken.
– Ilse Meelberghs
