We liggen op onze rug in het lentezonnetje.
Gewoon midden op het bospad in het broekbos.
De zon heeft vrij spel door het ontbreken van het bladerdek van Berken en Kastanjes.
Gewoon zijn op de aarde, met zicht op de complexiteit van Draak van een boom.
We zitten op een bank in de regen ons brood te eten.
De regen drupt op onze kleren en maakt kringetjes in het ven.
Hongerig, geen plek om te schuilen, dan is dat wat we doen
Oreo nodigt gewoon uit om te spelen. Hoezo Regen.
We zitten ernaast als met een kettingzaag bomen worden omgezaagd.
De bomen vallen met een klap en veel geraas op de grond.
Het raakt iets in ons.
We maken een plantaardige variant van eiersalade (met tofs en Kala namaakzout enzo)
.Het respectvol plukken van de vochtige kleine veldkers en kleefkruid voor erin: “extra lekker”
Allemaal ervaringen van nabijheid van Natuur, gewoon zoals ie is, en mensen in de laatste 3 dagen.
Waarom ik deze ervaringen deel?
Ik zie het meeste heil in “eerst anders tegen de wereld om ons heen kijken” als drijfveer, als motivatie om te verduurzamen. Bij het leven dienen door het ecosysteem Aarde te ondersteunen maak je toch andere keuzes dan als je verduurzaamt vanuit het perspectief dat Aarde er is om door ons (op)gebruik te worden. Heel recent werd ik hierover geïnterviewd door CIRMAR.
Niet alleen ik zie dat zo trouwens. Geen idee of het voor jou belangrijk is dat meer mensen zo naar de wereld kijken en vandaar uit handelen.
Dat anders kijken gaat er in essentie om dat je jezelf weer ziet als deel van een ecosysteem. Vanuit dat perspectief ga je dan anders, gelijkwaardiger en wederkerige, verbinding maken met de wereld om je heen. Om vervolgens vanuit die verbinding gedrag te vertonen dat recht doet aan die relatie.
Enfin, dat begint met iets lastigs:
Hoe leer ik mezelf weer te zien als onderdeel van het ecosysteem?
Hoe verbind ik me er dan mee?
En als ik dat al weet, hoe leer ik het dan aan anderen?
– Ilse Meelberghs
