Soms zakt de moed me in de schoenen. Soms zie ik het als een speelveld vol mogelijkheden.
Zoveel zaken en gewoontes die wij als vanzelfsprekend ervaren moeten op de schop als we de aarde en de mensen erin een kans willen geven op een fijne toekomst. In het verlengde daarvan zullen organisaties en bedrijven overbodig worden, ophouden met bestaan.
Leidinggevenden leren dat een organisatie in leven gehouden moet worden. Als de organisatie financieel ziek is, leren ze die ziekte te bestrijden met een nieuwe strategie, reorganisaties, fusies en/of bezuinigingen.
Wat weinigen van hen geleerd hebben: wat als het onderliggende businessmodel destructief is voor de aarde en voor mensen. Wat als dat businessmodel omwille van het grotere goed echt niet kan en mag overleven? Wat als de situatie van het bedrijf geen ziekbed is maar een sterfbed. Hoe begeleid je dan dat proces?
Gaat hij of zij tot het einde behandeling na behandeling uitproberen, ondertussen de aarde, de mensen en de organisatie uitputtend. Tijd winnen terwijl de dood onafwendbaar blijft.
Of ga je als CEO, directeur, … de organisatie liefdevol begeleiden naar het einde. Eerst gezamenlijk de situatie onder ogen zien. Dat opruimen waar de organisatie de rest van de wereld of toekomstige generaties niet mee wil belasten. Om vervolgens een afscheid te organiseren waar liefde voor het verleden en rouw om wat voorbij is er mogen zijn. Dat alles hoeft niet in een maand, het kan een proces van jaren zijn.
Het boeiende is dat veel bedrijven die idealistisch beginnen om een probleem in de wereld op te lossen ook een keer voor die keuze komen te staan. Die bedrijven hebben bestaansrecht tot het probleem is opgelost en kunnen zichzelf dan opheffen. Dat is nu nog niet vanzelfsprekend. De overtuiging: “ondernemen is in leven houden” is diepgeworteld.
Natuur, het Leven vertelt ons een ander verhaal. Om Paddenstoelen als voorbeeld te gebruiken. Uit het ondergrondse schimmelnetwerk ontstaat een vrucht: Paddenstoel. In de herfst verschijnen ze ineens. Ze staan mooi te wezen. Ze zenden miljoenen sporen de wereld in, allemaal kansen op voortplanting, op mooie Paddenstoelen op andere plekken. Om vervolgens te verrotten, op te lossen. Daarbij verrijken ze duidelijk de bodem waarin dat ondergrondse netwerk zit. Die bodem waarin door Schimmels samengewerkt wordt met heel veel andere Natuurwezens.
Een organisatie, een bedrijf is ook een vrucht.
De vrucht van samenwerking tussen mensen.
De vrucht van samenwerking tussen mens en de rest van Natuur.
De vrucht van voeden van de bodem door oa onderwijs en ervaring.
Durven we de vrucht, de vorm te laten oplossen en te kijken welke mooie nieuwe vormen vanuit die grond weer verschijnen nu er ruimte is. Het vraagt om hele moedige leiders die hun organisatie daarin voorgaan en liefdevol het sterven begeleiden.
Als jij zo’n leider bent, bedankt en hou moed!
Als jij een leider hebt die het niet ziet, wees mild: hij of zij heeft jarenlang iets anders geleerd. Houd wel je ogen open voor momenten en plekken in de organisatie waar het veilig is om te delen dat je je vragen stelt over de volhoudbaarheid van het onderliggende businessmodel.
– Ilse Meelberghs
