In de eerste helft van 2018 legde ik van een paar gesprekken met steekwoorden de essentie in mijn verwerkingsschrift vast.
De gesprekken waren bijna allemaal tijdens wandelingen. Wandelingen waarbij in verbinding tussen de ander, mij en natuur een les werd aangegaan en weer beweging ontstond. (= Moment loswiebelen). Bij eentje gingen we in een atelier al kleiend het gesprek aan.
Bij dit soort gesprekken gaan allebei de gesprekspartners veranderd naar huis. Otto Scharmer noemt dat de generatieve dialoog. Om die beweging bij mezelf gaande te houden formuleerde ik ook nog DOOR-vragen in mijn schrift.
Mooi om ze bij het verzamelen in deze blogpost nog eens te zien en te doorvoelen wat er sindsdien gebeurd is.
#DOOR-vraag: Praat ik met en kijk ik echt liefdevol naar mezelf?
#DOOR-vraag: Heb ik echt alle verbindingen met dwarsboom doorgeknipt en ben vrij om te spelen in het gebied erachter?
#DOOR-vraag: Hou ik “uit gewoonte” nog ballen in de lucht?
#DOOR-vraag: Raap ik vooral ballen op die mij voeden?
#DOOR-vraag: Mag alles van mij er van mij zijn, en zichtbaar zijn?
#DOOR-vraag: Waar laat ik angst/aangeleerd nog leiden
#DOOR-vraag: Waar laat ik me door pijn (van ander) meeslepen in drama
#DOOR-vraag: Wat hieraan maakt me zo intens dankbaar en blij
#DOOR-vraag: Wat is mijn houvast in relatie?
#DOOR-vraag: Welke wonderen “in het moment” mis ik nog…
#DOOR-vraag: Welke plek wil ik nu innemen?
PS het gedicht is van Judith Nieken (straatpoezie)
– Ilse Meelberghs – Moment loswiebelen