Voor periodes als deze neem ik uitdagingen aan. Uitdagingen zoals het meeschrijven met de nieuwsbrief en iedere maand de mogelijkheden van een plant ontdekken.
Wat is dan een periode als deze? Nou, ik houd van nieuw. Bij nieuw ga ik ontdekken, spelen, leren. Vervolgens komt er een periode dat ik het proces wel doorheb. Bovendien gaan de ontdekkingen op elkaar lijken. Nu dus. En dan is stoppen verleidelijk. Tenzij ik het op een of andere manier beloofd heb. De truc is om dingen te beloven als ik mezelf wil helpen volhouden op een bepaald pad, in dit geval het intensiever leren kennen en eten van mijn eigen leefomgeving. Makes sense?
Het lag dus niet aan de plant. Die fascineert me. Niet alleen vanwege het heerlijke bloesemsap. D’r zijn zoveel oude verhalen en gebruiken rond. De vlier kwam gewoon in de verkeerde maand, de maand dat volhouden lastig wordt. Tot de 25ste september heb ik er dan ook gewoon helemaal niks mee gedaan. Die dag liep ik in Münster te flaneren over een laan en trok een heftig gefladder mijn aandacht. Een duif zat in een stadstuin te genieten van de overvloed aan vlierbessen. Mijn belofte herinnerend heb ik er toen eentje geproefd. Uhmm, niet dezelfde sensatie als een blauwe bes van de struik snoepen. De duif is er duidelijk veel enthousiaster over dan ik.
Een paar dagen later loop ik met mini-snoeischaar richting Roer om de zevende knoop van de vlier te knippen. Ik ben de straat nog niet uit of ik herinner me opeens dat er daar ook eentje staat. Ik had dit dus ook al makkelijk veel eerder kunnen doen. Nou ja, vreemd zoals mijn hoofd werkt. Het is er nu blijkbaar tijd voor. Ik knip de knop af en hang hem in een hangertje om mijn nek. Nou kan ik er zeven dagen lang mijn zorgen tegen vertellen en het dan begraven. Denk dat ik dat doe op de plek waar ik ook wat besjes begraaf. Wie weet komt er dan een vlierstruik uit en kan de schutsgodin van ons huis ook eindelijk ergens wonen.
PS Zo is het gebruik niet helemaal. Ik hoorde het net op tijd; je begraaft de zevende knoop weer aan de voet van de vlier. En ik heb op een andere plek, bij mij in de tuin besjes begraven.
– Ilse Meelberghs
Deze blogpost gaat over volhouden op de route naar toekomstbestendig eten = Moment loswiebelen.
Deze post verscheen origineel in de september 2020-nieuwsbrief van Op een blaadje. Marianne neemt je daar nog verder en gedetailleerder mee in de wereld van vlier.