Verhaal 6 van het boek: Jonkvrouw en Vosje redden de wereld.
Veel luister- of leesplezier.
– Ilse Meelberghs
Een baan die bij haar werk past.
Het duurde een hele tijd. Maar nu ziet ze het. Er is een verschil tussen banen en werk.
Bij een baan krijg je geld voor je werk. Op zich prima, want geld heb je nodig in deze wereld. Alleeeeen… voor dat geld wordt ook vaak ineens de geldmachine gediend, desnoods ten koste van aarde of toekomst.
Voor dat geld lijkt het systeem zich ook het recht te kopen mensen uit te putten.
En waar het geld heenstroomt is ook vreemd. Banen die het waardevolle werk voor het samenleven doen krijgen er weinig van. En banen waarvan de impact heel destructief is krijgen er veel van.
Nou, Jonkvrouw wil de destructie niet steunen. Bovendien zijn in veel banen blote voeten en Vosje niet welkom. Zonde want Jonkvrouw in contact met aarde en vosje is oer. Dat deel thuislaten zou betekenen dat Jonkvrouw ook hun gezamenlijke oerkracht aan de wilgen hangt. Een slap aftreksel blijft dan over. Dat is verspilling.
Dus werken Jonkvrouw en Vosje gewoon.
Iedere dag kijken zij naar het levensweb, pakken een draad en weven.
Ze gebruiken wat ze goed kunnen voor wie het dan nodig heeft.
Ze tonen die oerkracht waarin levendige liefde voelbaar en tastbaar wordt.
Ze krijgen en doen wat het moment nodig heeft.
Jonkvrouw geeft gekregen wijsheid door.
Ze luistert naar de toekomst en ondersteunt het organiseren van stukjes ervan.
Ze voelt en verwoordt wat de ander nog niet kan zeggen.
Ze raapt verhalen en vertelt ze door.
Ze maakt van het huis een herberg en van de tuin een thuis voor velen.
En ze ontdekt wilde natuur, helpt erin thuiskomen.
Steeds vaker wordt het door anderen erkend als werken, soms zelfs als een baan.
Waarbij het voor Jonkvrouw dan baan in de zuivere zin van het woord is geworden:
Leven dienend werk waar je geld voor krijgt.
Vosje vindt alles prima. Zolang hij maar eigen-wijs mag meedoen.
