Ik hoor het mezelf deze week 2 keer zeggen. “je bent hier vertrokken (punt A) en je weet nog niet waar je naartoe gaat (punt B). En het gaat nog een tijdje duren voor je dat echt weet. Waarop beiden, op zoek naar houvast, me vroegen wat ze dan moesten doen.
Het hele korte antwoord is “accepteren dat je in de tussentijd bent en de kans aangrijpen om te leren en creëren”.
Het langere antwoord is:
- Doorvoel wat “tussentijd” is en met je doet.
- Vertel je hoofd even wat het nut is van de tussentijd en al dat ongemak.
- Sla de gelijkenis met een verbouwing cq “rups/vlinder in pop” op in je systeem
- Begrijp hoe je met meer vaardigheid het proces kan doorlopen, in beweging blijft.
- Regel dat je het wel zelf doet maar niet alleen.
Je houvast is namelijk niet iemand die vertelt wat je moet doen. Je houvast is inzicht in het proces in de tussentijd en je vaardigheid vergroten in het doorlopen ervan.
Dat is niet alleen wat ik het allerliefst doe. Het is mi ook de manier waarop ik het effectiefst jouw “voluit leven in verbinding-ontwikkeling” kan ondersteunen.
Wat is de tussentijd?
De tijd op weg naar het opengaan, het aankomen, het als nieuw verschijnen.
Het is de tijd tussen de ene deur die dichtgaat en de andere deur die opengaat.
Het is de tijd tussen het niet meer zien van het strand en aankomen aan de overkant van de oceaan.
Het is de tijd die de rups/vlinder in de pop zit.
Het is de tijd tussen “Er was eens” en “Ze leefden nog lang en gelukkig”.
Het is een tijd van (nog) niet-weten.
Het is een tijd waar veel/alles open ligt.
Voor mij zijn voorbeelden van tussentijd: studiekeuze, carrière-switch, moeder/vader worden (of niet), kind het huis uit, van alleengaand naar partner en de omgekeerde beweging (door dood of scheiding), van werkend naar werkeloos of ziek, duurzaam gaan leven/werken, onderdeel zijn van een reorganisatie/innovatie/fusie etc.
Waarom zou je in die tussentijd willen zijn?
Het is een kwetsbare periode, een psychologische uitdaging, chaotisch, verwarrend door het ontbreken van kaders, met onzekerheid over de sociale rol/positie. Waarom zou je daar in hemelsnaam willen zijn? Waarom niet snel hupsakee naar duidelijkheid en nieuwe structuur = Het einde van de tussentijd?
We gaan even terug naar de vlinder-pop-metafoor:
De ombouw van rups naar vlinder kun je vergelijken met een drastische woningrenovatie. Tijdens het ‘stille’ popstadium wordt veel van het spijsverteringskanaal van de rups, zijn spieren en zenuwstelsel uit elkaar gehaald, zoals een huis tot op zijn grondvesten wordt afgebroken. Ondertussen worden de nieuwe volwassen onderdelen aangemaakt. Ook het oude zenuwstelsel ondergaat een reorganisatie, waarbij de cellen die niet vernietigd worden een andere plek krijgen. Dat resulteert in een heel ander zenuwstelsel, alsof de volledige bedrading van een huis is vernieuwd. Er is echter een groot verschil met de renovatie van een woning. Daar gaat alles wat gesloopt wordt naar een stortplaats en nieuwe materialen worden naar binnen gebracht. Bij een pop is dat anders. De pop eet niet, dus alle onderdelen moeten komen uit de materialen die tijdens de larvale stadia zijn opgeslagen. De vloeibaar gemaakte onderdelen van de rups vormen de bouwmaterialen voor de volwassen onderdelen. Logos.nl
Misschien is die rups het wel met ons eens, die tijd is pijnlijk, moeizaam, verwarrend EN het hoort bij “op weg zijn naar iets fundamenteel nieuws”. Het proces heeft zijn eigen ritme, duurt zo lang als het duurt. Versnellen gaat niet, blijven bewegen in the right sequence is het motto.
De rups doet dit omdat het bij de levensfase hoort. Wij mensen kunnen er bovendien aan beginnen omdat er een (groot) verlangen is en/of het besef dat je je op een doodlopende weg bevindt (=noodzaak)
Het is klaar als je voelt dat je klaar bent voor de nieuwe rol op een manier die bij jou past en bij hoe jij in de wereld zichtbaar wil zijn. Als je de kaders kent die nu behulpzaam zijn.
Wie weet word je ooit net als ik stiekem een beetje gek op die tussentijd. Omwille van de (creatie)mogelijkheden. Als alles openligt is ook alles mogelijk #avontuur
Hoe doe je het?
Het klinkt tamelijk simpel. Eenmaal begonnen daag je gewoon jezelf uit in beweging te blijven tot het klaar is. Het is snoei-hart werken in die tussentijd.
Mijn ervaring leerde me dat ik steeds weer een van deze momenten nodig had om het proces te blijven doorlopen.
#momentstoppen om de eerste deur dicht te maken, tussendoor om afleidende activiteiten te stoppen en …om te stoppen met de tussentijd
#momentadempauze om (steeds sneller) te leren voelen wat ik hier en nu nodig heb
#momenttoekomstmuziek om een glimp van de toekomst te zien en te gebruiken als kompas.
#momentbekrachtigen omwille van de moed om door te gaan, het geloof in mezelf
#momenthuppelen om steeds nieuwe perspectieven toe te laten en met elkaar te verbinden. Omwille van vrijer, speelser.
#momentloswiebelen om rustig te onderzoeken waarom ik vastzat
#momentvieren want onderweg is de toekomst er al en dat vieren helpt om vol te houden.
#momentvanwalsteken, inspiratie door anderen waartoe ik me dan kon verhouden, me niet alleen voelend in die tussentijd.
Dat werden de workshops/lezingen die ik aanbied. Ze ondersteunen van A naar B komen. Ze ondersteunen het uithouden met jezelf, uithouden met niet-weten tot het klaar is. Ze zijn zo opgezet dat na 1 of meer keer ervaren je het voor jezelf kan organiseren “zo’n moment”. En daar heb je dan alle tussentijden van je leven profijt van. Terugkomen verdiepen kan altijd.
Is er hulp?
Je bent zelf het krachtigste instrument om verandering te doorstaan. (net zoals rups al alles in zich heeft)
EN het is zelf maar niet alleen! Zoek in je omgeving mensen die dit (ook) kunnen:
- ik geef geen schijnzekerheid
- ik weet niet, ik ga erover in gesprek
- ik bied troost zonder dingen weg te geven en/of pijn weg te nemen
- ik verzamel wijze mensen om me heen en durf stap voor stap te veranderen
- ik houd contact met de bedoeling en de buitenwereld
- ik sta stil bij succes en tegenslag
- ik bedenk passende rituelen
- ik kijk zowel vooruit als achteruit
- ik vertel heel veel verhalen om te duiden, betekenis te geven
Mijn leven is bij mij gelaten maar ik ben er niet alleen mee gelaten.
Tijdens de workshops krijg je dit soort hulp. Als je samen naar de workshop komt versterkt dat de manier waarop je er voor elkaar kan zijn in deze tussentijd.
– Ilse Meelberghs – Why & How
Ps Bovenstaande teksten zijn gebaseerd op H12 De Corporate tribe, Danielle Braun en Jitske Kramer; Eenzaam, Nels Fahner; gemixt met eigen ervaringen.