Hieronder de tekst die perse geschreven wilde worden na een dag Yin activiteiten als in de tuin werken, geleide youtube-meditatie, zingen, drummen, dans & shake meditatie en gezond eten. Helemaal voor mezelf alleen georganiseerd.
Zat was ik het, het geruzie op de speelplaats op de lagere school. Mijn vriendinnetjes vonden het ook stom en we begonnen een clubje “tegen de ruzies”. Samenkomst woensdagmiddag bij Eik op het pleintje. Na 2 woensdagen was het al over. Dat lag niet aan Eik. Iedereen wou erbij, ook de grootste ruziestoker. Daar konden wij als 10-11 jarigen niks mee. Kan een club die tegen ruzies is mensen uitsluiten. En als al, hoe zeg je dat dan. Stoppen leek de enige weg.
Een aantal jaren later zing ik als tiener vol overgave “kom sla je handen steeds weer in elkaar, maak eens die droom voor alle mensen waar, steek je eigen vuur eerst aan, laat dan vonken overslaan en er zal een helder licht ontstaan”. Ik voelde het: we gingen een mooiere, betere wereld bouwen. Tijdens de studie verminderde dat Vuur in mezelf. Het ging smeulen. Mooie dromen maar niet realistisch. Stoppen met dromen leek de enige weg.
Ik trouwde, werkte in het bedrijfsleven en kreeg kinderen. Vuur in mezelf flakkerde weer op. Ik besefte dat ik mijn handen in elkaar sloeg voor een beweging die de verkeerde kant opging, richting het vernietigen van de leefbaarheid van aarde voor mensen. Ik was niet sterk genoeg om te blijven en het van binnenuit te veranderen. Stoppen leek de enige weg.
Ik werd docent en leerde een goeie docent zijn. Na 10 jaar paste de omgeving niet meer voor wat ik nog te ontwikkelen had. De omgeving was yang, een sterke mannelijke energie. Om in evenwicht te blijven moest ik sterker worden in het Yin-stuk, de vrouwelijke energie. Iets waar ik amper iets mee gedaan had tot dan. En ik werkte nog steeds maar een paar dagen per jaar direct aan die beweging richting een mooiere duurzamere wereld. Dat was niet genoeg. Ik mistte de verbinding met Natuur in het werk. Stoppen om daar ruimte voor de maken leek de enige weg.
Ik gun iedereen een leven als het mijne waarin je na je 50ste ontdekt hoe je van betekenis kan en wil zijn, hoe je dat Vuur brandend houdt en zorgt dat het je niet verzengt. Het spijt me om te zeggen, maar die tijd hebben we niet meer. Het spijt me dat ik niet sneller, dapperder, sterker was. Dat is een gelopen race.
Wat ik nog wel kan doen is er zijn voor:
- dat 10-jarige meisje van nu en haar leren hoe ze wel dat clubje opstart.
- die student van nu leren Vuur in zichzelf te koesteren en als professional de handen steeds weer in elkaar te slaan voor de droom van een mooiere duurzamere samenleving met Aarde. Ik gun ze een lokale beweging van volwassenen waar ze bij kunnen aansluiten.
- die 40 jarige van nu helpen ontwikkelen zodat ze sterk genoeg is om van binnenuit de verandering te begeleiden of om te erkennen dat het tijd is om te gaan.
- die 50 jarige van nu werkvormen en gesprekstechnieken geven waarmee yin en natuur ook meedoen op het werk.
Met andere woorden. Ik wil graag dat andere mensen de vruchten plukken van mijn leren. Het is zonde om het te laten rotten.
En in de basis komt het geleerde op het volgende neer:
- Je bent niet gek, raar of onrealistisch als je wil bouwen aan de eco-samenleving
- Veel valt te leren/te ontwikkelen
- Doe de toekomst samen, nu al.
