Tijdens de Grenslandtocht deze week zit ik met Haar, Hem en 2 honden onder het afdak. We kijken naar de kracht & pracht van onweer & wind.
Tevreden met de avond, de ont-moeting.
Blij dat ik hier mag logeren.
Stiekem opgelucht dat ik pas morgen in dat tentje lig.
Een avond later lig ik met 1 hond in dat trekkerstentje en luister naar jawel …
onweer, wind en regen.
De levensles begint eerder, als mijn tentje staat en ik met thuis app.
“Mama weet je dat het vanavond code rood is”.
Wind=windstoten,
Regen=veel,
Onweer=zwaar.
Sjips en dat bij mijn allereerste keer alleen kamperen.
Om HET onder controle te krijgen:
een risico-analyse met bijbehorende acties.
De tent kan wegwaaien. Ik check alle tentharingen. En als dat gebeurt … pak ik rugzak, hond en offer de rest op. Check.
De boom naast de tent kan omvallen. Tja, hij is gister ook niet omgevallen. Check.
Ik pak alle waardevolle spullen waterdicht in. Check.
Onweer doet niks, toch? Niet bij zo’n klein tentje. Toch?
Waarschijnlijk een gebroken nacht. Vroeg naar bed, beetje vooruitslapen. Check.
We worden wakker als het onweer begint.
Ik verzeker mezelf keer op keer dat ik alle controlemaatregelen genomen heb.
Angst en onrust blijven. Vermengen met oude herinneringen en verhalen.
Voor de hond doe ik alsof-rustig.
Hij trapt er niet in.
Superalert kijkt ie om zich heen.
Tot het moment waarop ik mezelf de vragen stel:
Vertrouw je je intuïtie die aangeeft dat de tent hier goed staat of niet?
Vertrouw je het leven nu wel of niet?
Genoeg om te accepteren dat je hier en nu dood kan gaan?
#momentloswiebelen
Klinkt superhoogdravend!
Toch waren het de antwoorden daarop die zachtjes een knopje deden omschakelen.
Van controle naar vertrouwen, overgave.
Van angst naar in het moment zijn.
Ik onderga het onweer, word er deel van, herken het in mezelf.
Ik en hond liggen rustig.
Als het buiten ook rustig wordt zie ik op Buienalarm dat er rond 6 uur nog een tweede ronde komt.
We gaan weer slapen.
Bij het wakker worden is Buienalarm van mening veranderd, de 2de ronde trekt langs ons heen. Stiekem toch blij.
Vertrouwen is fijn, slapen is beter.
Voor de niet bedrijfseconomieën onder ons.
Dat is een variatie op een bedrijfseconomen-motto: ”vertrouwen is goed, controle is beter”
Een motto dat voor mij niet meer klopt, aan herziening toe is.
Mijn tegenvoorstel na deze levensles:
In essentie zijn alle controlemaatregelen middelen om angst onder controle te houden.
De angst te weinig te verdienen.
De angst om spullen te verliezen.
De angst dat mensen niet hard genoeg werken.
De angst niet alles eraan gedaan te hebben.
De angst dat mensen niet eerlijk zijn.
De angst om als niet eerlijk gezien te worden.
De angst om dood/failliet te gaan.
Er blijkt een keuze mogelijk tussen angst onder controle houden en angst oplossen.
Angst oplossen doe je door angst recht in de ogen te kijken, het ergste te accepteren. Om vervolgens te zien wat er in het moment echt aan de hand is, daarnaar te handelen.
– Ilse Meelberghs