Deze week liep ik #rondjeLimburg van Grevenbicht naar Budel.
Op stukken langs de Maas voel ik me ondankbaar.
Ze hebben het hier mooi aangelegd. Grasvelden met genoeg struiken voor diertjes ertussen.
Een groep zwaluwen die druk laagvliegen en eten zoeken bij het water doen me stoppen en glimlachen.
Toch knottert iets in mij over de “dit is van ons mensen-stempel”
Iets met getemd en aangeharkt.
In de buurt van Kessenich/Thorn sla ik een zijpad in.
Ik kom in een lullig gebiedje van een paar km groot. Het Vijverbroek.
Ik was al natgeregend. Hier worden ook nog mijn voeten kletsnat door het natte gras.
Er zijn maakt me ZIELSGELUKKIG. D’r gebeurt letterlijk wat in mijn lijf.
De manier van ademen, bewegen en kijken veranderd.
Een tegenligger vertelt me hoe hij hier vroeger speelde, elk stukje kent.
Hoe hij 20 jaar geleden actie voerde om het gebied te behouden. Ik zeg dankjwel. #momentterugkijken.
Het voelt als een omgeving waar al jarenlang minimaal aangeharkt en getemd wordt.
Waar veel er mag zijn en een bijdrage mag leveren op zijn manier.
Het voelt OER.
Ik wandel ook #rondjelimburg om uit te vinden hoe ik ben als alle context wegvalt, als programmeringen on hold worden gezet.
In dat gebiedje kijk ik in spiegel, zie hoe ik ben
en tegelijkertijd zie ik de door mij gewenste situatie/samenleving. #momenttoekomstmuziek
Een paar km verder kom ik opgeladen, dankbaar en met kletsnatte voeten het bos uit.
Dit was supertof.
Vanaf dan worden zijpaadjes die mogelijk dit soort gebiedjes raken ingeslagen.
Het levert voel-het-leven-voluit momenten op.
Met een gedachtensprong snap ik nu waarom mijn huis en tuin eruit zien zoals ze eruit zien.
Ik ervaar daar sinds de verbouwing/opruiming een gelijkaardige spiegeling.
– Ilse Meelberghs
PS Blogpost is gelukt als je glimlacht van herkenning of met vragen achterblijft.
Gelukt? Welke vraag? Wat spiegelt?
