Verhaal 4 van het boek: Jonkvrouw en Vosje redden de wereld.
Veel luister- of leesplezier.
– Ilse Meelberghs
Stoppen met kapen van grote stukken kringloop
De wereld die ze wou redden heeft kringlopen. Snelle zoals het water. Hele langzame zoals kalk. Als Jonkvrouw haar ruimte inricht met leuke dingen dan neemt ze zo’n stukje kringloop tijdelijk in huis. Soms voor een dagje. Soms voor een heel leven. Als ze een schelp opraapt op het strand kaapt ze een stukje kalk-kringloop. Het stukje dat zij heeft kan niemand anders hebben. Als ze een stuk tuin betegelt kaapt ze de stenen en ze stopt op dat stukje grond de natuurlijke kringloop waar dieren, planten en schimmels op die plek mee bezig waren. Als ze een jurk koopt dan kaapt ze katoen, water en stukjes mensenleven. Het kapen van te grote stukken kringloop in eigen ruimtes nekt haar vriendin de aarde.
Hoe gaat ze haar vriendin helpen?
Ze begint simpel. Vanaf nu neemt ze alleen op in haar ruimte wat ze nodig heeft.
Nou ja simpel!
Heb ik nodig lijkt namelijk heel erg op wil ik hebben en ‘t is toch niet hetzelfde. Het verschil is lastig te maken als Jonkvrouw oog in oog staat met het voorwerp van haar hebberigheid. Het lukt als ze bij iedere dat wil ik hebben-gedachte op de pauzeknop drukt. Zo’n Tita–tovenaar-alles–staat–stil–moment. Weet je wel, uit die stokoude televisieserie waarbij de tovenaar en tovenares de wereld effe konden stilzetten als de dingen uit de hand liepen. In zo’n bewegingloos moment vraagt ze haar onbewuste of ze het echt nodig heeft. Het onbewuste is een uitstekende raadgever, een stuk minder hebberig dan haar hoofd. En als haar hoofd dan een beetje loopt te kniezen omdat ze het niet mocht hebben, dan is daar Vosje. Perfect tevreden in het moment met dat wat er is.
Enfin, wat het ook lastig maakt is dat onnodige spulletjes haar ruimte binnensluipen vermomd als cadeautjes. Soms willen de gulle gevers met de cadeautjes Jonkvrouw laten voelen dat ze van haar houden. Soms is een cadeautje een manier om de balans van geven en nemen te herstellen. Soms is het ook gewoon commercieel, zo’n goodiebag-gedoe. Jonkvrouw leert de liefde waarmee het uitgezocht is in ontvangst te nemen. Om vervolgens snel te beslissen of het ding zelf mag blijven of dat het verder reist in de kringloop. Haar vrienden en familie weten dat inmiddels en geven steeds vaker knuffels.
Echt nodig heeft Jonkvrouw spullen om haar te steunen op het volgende stuk van haar levenspad. Dikwijls komen in dat soort dingen leven, liefde en handenarbeid samen. Soms zijn er mensen die haar precies het goeie geven. Soms moet ze zelf voelen wat ze nodig heeft en aan een ander vragen om het voor haar te maken. Zo vroeg ze ooit om een lied, een schilderij en een gehaakt dekentje. En ze betaalt. Genoeg om geen cadeautjes te hoeven geven om de balans van geven en nemen te herstellen. En ze betaalt met datgene wat die ander het meeste nodig heeft om door te gaan op zijn pad. Soms is dat geld, soms iets anders.
Tja, spullen waarin de liefde voelbaar is. Die zijn de max. En toch moeten ook die weer een keer terug naar de kringloop. Voor haar vriendin, de aarde.
