Ik sta ermee op de bühne. Hagelnieuw en onaf. De eerste openbare vertelling van het kersverse 5 minuten-verhaal over mijn tocht rond Limburg. Vervolgens onderbreekt iemand de hele tijd het vertellen!
Precies! Dat was de bedoeling *grijns*.
We zijn namelijk op de open dag van Nooit te oud Roermond. Bij een voorproefje van de workshops vertellen volgend voorjaar.
Waarom ik er was?
De wil om een waardevol initiatief ondersteunen door er te zijn.
Mezelf uitdagen door er met een nieuw zelfgemaakt verhaal te gaan staan. Versus een lekker uitgekauwd verhaal van de plank grissen.
Imperfectie oefenen. De kunst om genoeg te oefenen zodat de feedback me echt helpt. En niet zoveel dat het verhaal een diep ingesleten groef is waar ik bijna niet meer uitkom. Lastig! Als geoefend verteller wil ik eigenlijk helemaal klaar zijn als er publiek aan te pas komt.
Was het wat? JA.
Ik kreeg waardevolle tips over over het gebruik van de ruimte. Meer lopen. Alsof 550 km nog niet genoeg was 🙂
Over het gebruik van mijn blik. Bvb zo dat de luisteraars weten hoe groot de man is zonder dat ik dat hoef uit te leggen. Nu stopte ie een kilometer verder en was 2,5 meter groot.
Over hoe ik tijdens de beschrijving van de fysieke tocht met mijn handen kan uitdrukken hoe de tocht voelt.
Over hoe ik met lichaamsbewegingen scene-wissels kan onderstrepen.
Over waar meer rust nodig is zodat het publiek kan volgen.
En hoe nu verder?
Het verhaal zoals ik het aan Eric Borias stuurde ter voorbereiding zal nooit meer zo verteld worden. Ik ga nu anders oefenen. Dat doen ontmoetingen. Ze kleuren je verhaal.
Ik hoop natuurlijk dat mensen zich opgeven voor de cursus.
Het wordt goed. Een uitdaging waarbij perfect niet de insteek is. Gezellig mensen leren kennen met dezelfde interesse.
Het is zo’n heerlijke kunstvorm!
– Ilse Meelberghs
PS Alle reeds gepubliceerde verhalen van de tocht vind je hier.
Fotocredits Mirjam Pulles
