“Ons huis (Aarde) staat in brand en we praten over de kleur van het behang.” zei ze. Het sluit aan bij wat ik voel maar ik zou graag een andere metafoor gebruiken. Ons thuis wordt gebombardeerd. Wij, mensheid, voeren de ene na de andere aanval op Aarde uit. Ik zie dat geweld en de gruzelementen. Het doet pijn.
Daarnaast is er iets veranderd in mijn leefpatroon. Mijn afleidingsgedrag neemt stevig toe: TV kijken naar series waarvan ik zeker weet dat ze goed aflopen, veel koffie, een extra glas wijn in het weekend, op de socials zoeken naar geluk… Ik herken het als redelijk succesvolle strategien om te ontsnappen aan iets waar ik niet naar wil kijken.
Mijn werkomgeving spreekt uit: je ziet er vandaag niet goed uit Ilse, je bent feller en gehaaster dan anders. Ze vertellen me niks nieuws. Maar ja, ik was goed bezig met vermijden te kijken en te voelen, weet je nog.
Ik zit klem. Ik sta voor de muur bij Moment loswiebelen (zie routekaart) en ik wil het prima vinden om nog even voor die muur te staan en niet verder te gaan. Maar ja, negeren is geen duurzame oplossing. Als anderen er ook al last van krijgen is het tijd om te stoppen met treuzelen voor de muur (Herken je de valkuil?). Ik ga in gesprek met vriendinnen en man. Ik overweeg creatieve dingen als schilderen en boetseren om zicht te krijgen op de muur en heb daar totaal geen zin in. Alles wat wijst richting rust en afstemmen op innerlijke wijsheid wordt vakkundig afgeschreven als oplossingsstrategie.
Voorzichtig verken ik met mijn hoofd waar de muur uit bestaat. Ik zoek op wat Ekster me komt vertellen. Ik zie in de muur boosheid dat we het zover lieten komen, dat we nog steeds Natuur bombarderen en niet in crisis- en herstelstand zijn. Richten op liefde voor plek helpt niet. Het vergroot nu vooral de pijn en de boosheid. Het gaat over schuldgevoel dat ik een fijn leven had en dat daardoor plek en de volgende generatie het veel moeilijker krijgt. Ik voel onmacht. Langzaam komt dan een oude bekende in zicht: verantwoordelijkheid. Dezelfde die ooit de vraag opriep van een coach “En wat als jij het niet kan redden Ilse”.
Het boeiende is dat het niet meer gaat over redden. Het gaat over dingen die ik wel goed kan, waarvoor niet zo gemakkelijk iemand anders te vinden is en waarvoor ik eigenlijk de verantwoordelijkheid niet wil dragen. Dat lekt energie, omdat ik de vaardigheid heb en daarbij niet in mijn kracht sta. Het voelt verwend en laf dat te voelen in de huidige crisissen. Moet dan niet iedereen doen wat ie kan en niet zeuren?. Aha! DAT oordeel over mijn eigen gedrag maakt dat ik het heel moeilijk vind om ermee te stoppen. Dus ja, ik was bij deze muur al een keer en het is toch een soort verfijning van het inzicht.
Oké, ik weet hoe de muur en waarschijnlijk zelfs hoe de oplossing eruit ziet. Er staat alleen nog een muur in de weg… Misschien treuzel ik nog wel even, haast heb ik niet. Nu ik weet wat het is, is de grootste onrust weg en hebben anderen er geen last meer van. *Grinnik*Grinnik*
In mijn eentje voor die muur staan treuzelen is niet echt een energiegevend blijmakend idee. Daar zal ik iets anders op moeten verzinnen. Iets met verbinding en hulp vragen.
