Mijn boom, kastanje, helpt volhouden.

Het precieze begin van mijn vriendschap met kastanje – Mama’s boom in de gezinsmond –  herinner  ik me niet. Het was ergens nadat iemand me op een bijzonder stukje Turfkoelen wees. En het moet zijn geweest voordat een paar jaar geleden twee suïcides me hevig raakten. Jongeren zo oud als mijn eigen kinderen die uit het leven stapten. Wandelingen langs boom hielpen me het een plaats geven. Ik legde boom’s kastanjes op het graf. Had veel liever met hem langs boom gelopen, met ruimte voor een gesprek over wat het leven zo moeilijk maakte of naar 113 verwezen.

Boom viel me indertijd op door haar vorm. Draak. Boom is een bijzondere mix van oud en nieuw, tegelijkertijd man en vrouw. Ik herken de soort omdat ik imker was. Als imker scan je de omgeving om te zien of er genoeg eten is voor je bijen is. Bomenkennis is daarbij belangrijk want bloeiende oude bomen zijn mega-voedselleveranciers. Raar weetje tussendoor: voor bijen verteert het stuifmeel van de tamme kastanje makkelijker dan het stuifmeel van klaver. 

Uit mijn jeugd ken ik het verschil tussen tamme en wilde kastanjes. We hebben van die eerste, de tamme, vaker al struinend en kletsend gegeten. De ene keer lekker, de ander keer niet. Dat krijg je met uit het wild eten. Geen smaakgarantie. Wel altijd verrassend. Ik heb deze maand weer genoten van het prachtige contrast tussen de stekelige bolster en het gladde vel van de kastanjes. Ik heb geglimlacht om mensen die echt niet weten hoe je kastanjes uit de bolster krijgt, dat online opbiechten en geholpen worden door mensen met duidelijk veel ervaring met kastanjes rapen.

En tot slot, bij ons eetclubje gebruikten we tamme kastanje als basis voor de pesto. Samen met de gebakken reuzenbovist een echt wild maaltje.