Young professionals in een reorganisatie, de tijd tussen A en B.
Ze willen op dit moment de dynamiek en uitdagingen van de periode beter begrijpen, vaardigheden ont-dekken die ze daarvoor al in huis hebben.
&
Net als bij hun andere activiteiten willen ze ontmoeten, ontdekken en ontspannen.
Dankzij een oud-student mag IK het met hen doen.
Een 2 uur durende lezing/interactieve workshop:
Persoonlijke impact (tijdens reorganisatie)
Elkaar ontmoeten en lezing.
Lastig. De tijd die ik volklets kunnen zij elkaar niet ontmoeten.
Ik haal een oud-docentenmantra weer boven
“zo min mogelijk zelf praten Ilse” #inhoofdletters.
Hyperbewust kiezen tussen praten en klep houden.
Beetje raar voor iets wat ik een lezing noem.
Dat is zo.
Het doel heiligt de middelen.
Bij de start zoveel mogelijk woorden weglaten
Klep houden kan … als ik weet waarom ik praat.
Zodat wat gezegd dient te worden vervangen kan worden door een andere vorm van communicatie.
Zo gebeuren bij de start van een lezing/workshop 2 dingen impliciet.
Een. Geloof ik in kwaliteit van deze spreker/workshopleider, genoeg om ermee aan het werk te willen gaan.
Twee. Weet ik genoeg van mijn mede-deelnemers om met hen de oefeningen te doen.
Opgelet … !Mantra!: “zo min mogelijk praten Ilse”,
Zoek naar een andere vorm om dat vertrouwen te laten ontstaan en zichtbaar te maken!!!
De uitkomst van dat zoeken:
Minimale informatie en afspraken.
Die 2 vragen expliciet stellen.
Het verzoek aan hen. Als je klaar bent om aan het werk te gaan, leg dan mijn visitekaartje op de grond.
Kaartje niet op de grond. ik vraag wat er nog nodig is.
Zo stoer dat een van de deelnemers in dit onzekere proces kan benoemen wat hij/zij nodig heeft. Die krijgt natuurlijk complimenten voor die vaardigheid.
Met weinig woorden was de essentie bereikt.
2x JA op “samen aan het werk”
En ja, ik nam 2 gecalculeerde risico’s.
Wat als bij kaartje op de grond leggen het antwoord eigenlijk nee was?
Ik had alle zintuigen aan om het sabotagegedrag op te merken dat dan bijna onvermijdelijk volgt. Had prima gepast in de leerervaring.
Lees maar even door.
Wat als ze heel veel nodig hadden, dan is de tijd op.
Als het vertrouwen er niet is, is het vervolg niet effectief.
Beter de tijd hier dan later in het proces.
En het is aan mij om de lijn tussen “oprecht nodig hebben” en “tijdrovend sabotagegedrag” te herkennen.
Welke emoties zijn aanwezig?
!Mantra! Hoe kan ik peilen hoe ze nu in de reorganisatie staan.
Niet moeilijk doen. Pak een Grokkaart met passend gevoel.
Leg ze op de vloer.
Ik lees ze voor.
Deze verscheidenheid aan emoties is nu aanwezig in de ruimte.
En naar alle waarschijnlijkheid ook in de dagelijkse interactie met collega’s.
Ze bepalen mee de dynamiek. Feit.
Waarom ik verder niks deed met deze emoties?
Wat ik zie is normaal voor een periode als deze.
Geen actie nodig.
Sabotagelijn
Nog meer dynamiek en uitdaging.
Als je niet gehoord wordt, niet krijgt wat je nodig hebt, ligt sabotagegedrag op de loer.
Begrip sabotage introduceren !Mantra!
De sabotagelijn wordt op de grond gelegd.
Uitgelegd en toegelicht met persoonlijke voorbeelden waar dat gevraagd wordt.
Een luisteroefening in tweetallen om de informatie
– wat niet gehoord, wat nodig-
achter het eigen sabotagegedrag en dat van de ander boven tafel te krijgen.
Yess ontmoeting!
En ontdekking:
Aha, daarom doe ik wat ik doe
Oh, ik saboteer best vaak.
Tuurlijk, het hoort bij mens zijn.
Daarom zette ik hem in een lemniscaat met bouwen.
We bewegen ons constant tussen die twee polariteiten.
In tijden van verandering nog meer dan anders.
Herkennen is de kunst.
De uitdaging is de vraag stellen “wat is er nodig, wat wil je eigenlijk zeggen?”
Om weer mee te kunnen bewegen, bouwen met de organisatie.
Even achteroverleunen, een oud verhaal.
Na een uur intensief werken is men toe aan gewoon even luisteren.
Hoe ik dat weet? Ik vroeg het.
We laten het drinken bijvullen.
Niet iedereen leunt trouwens braaf achterover terwijl ik het verhaal van de De koning en de arme violist vertel. Sommigen zitten aandachtig.
De arme violist = iemand die erg goed met reorganisaties kan omgaan.
Hij weet wat hem gelukkig maakt en doet wat daarvoor nodig is.
Heh, die lost dat probleem van de onzekere toekomst op een “ander niveau” op,
gelukkig zijn als een “staat van zijn”
Overal mee bemoeien of focus
Ok! Dynamiek tijdens de reorganisatie heeft wel voldoende aandacht gehad.
Met introductie van begrip tussentijd, emoties & sabotagegedrag, staat van zijn.
Hoog tijd voor vaardigheden.
Voor persoonlijke impact en effectiviteit is het super als inbreng in de (re)organisatie wordt gefocust op basis van je vaardigheden en zijnswaardes.
Erop vertrouwend dat anderen ook doen wat zij goed kunnen en belangrijk vinden.
Zelfde als jezelf = versterken
Andere vaardigheden en waardes = verbreden.
Dit was in de voorbereiding het lastigste stuk.
Het moet een voor hen onbekend pad zijn dat uitkomt bij vaardigheden
Want als je doet wat je nog nooit deed, ontdek je dingen die je nog niet wist.
Welk onbekend pad kies ik?
Liefst eentje zonder “Huh wat gaan we nu doen”-weerstand.
Bewustwording van welke vaardigheden?
Ik kies het pad van de 7 momenten van impact.
Dat pad komt voorbij 7 gebieden:
waardering rol, fundament, rust/aandacht/waardes, focus/kompas, visie/missie, flexibel/wendbaar, proces/procedures.
Onder de 7 gebiedskaarten op de vloer liggen talentenkaarten.
Verdeeld op basis van mijn kennis van bedrijfsprocessen en rollen.
En een dieren– en natuurkaart. Puur op intuïtie toegevoegd.
Deelnemers kiezen een van die 7 kaarten.
Ze bekijken samen de talentenkaarten eronder.
Ieuw zo ben ik echt. Eeh en jij ook.
Zoveel herkenning dat we de hefbomen en de contexten uit de talententoolbox toevoegen.
Een enkeling wordt geraakt door de andere kaarten. Goed dat die er ook waren!
Uitleg wordt erbij gezocht.
Yess weer ontmoeting!
Gesprekken die ertoe doen in een rustige, authentieke omgeving.
Ontdekking!
Oh daarom sta ik zo in de reorganisatie.
Stoppen
Op tijd. Ook dat is een kunst. Zeker als mensen zo lekker in gesprek zijn.
Op mijn verzoek wordt het aha-moment “Hier heb ik echt iets aan” op een kaart geschreven.
De inhoud gedeeld.
De kaart in de visuele samenvatting op de grond neergelegd.
Tijd voor dankjewel zeggen en de borrel.
Mijn nieuwsgierigheid achteraf
My guilty pleasure is dat ik werkvormen en symbolen kies die inclusiever samenwerken bevorderen. Ik ben vreselijk benieuwd hoe dat doorwerkt op het werk.
Dat de deelnemers er persoonlijk iets aan gehad hebben weet ik zeker.
Het antwoord dat ik graag nog scherper zou krijgen:
Wat maakt dat dit tijd en geld waard is, ook voor de organisatie.
Simpelweg voor mijn marketingdoeleinden. Wat vertel ik “zij die mij niet kennen”. #pitch
Want ik wil dit doodgraag nog vaak doen.
Iets met als een vis in het water.
– Ilse Meelberghs – Moment van wal steken
Jij mag het ook:
