We schreven 100 dagen aan een boek voor de eco-idealist en voor de mensen die hen beter willen begrijpen en ondersteunen.
De 100 dagen zijn nog niet om. het boek is nog niet klaar. Het nu al publiceren is onderdeel van het “onderzoekend op pad”. Met jullie onderzoeken wat er nog mist, wat er raakt, deugd doet, wat er nog niet klopt, … Of waarin jullie vragen om voor jouw groep een sessie hierin te verzorgen. Zodat hier bij Momenten van Impact langzaam het definitieve boek met werkvormen ontstaat, in co-creatie. Of niet en dan dient dit allemaal een ander doel, we zullen het gaan beleven.
vierdeWie meer wil weten over het proces en de voortgang, klik op de button onderaan de pagina.
De zesde van de routekaart: terugkijken.
Veel lees- en kijkplezier.
– Ilse Meelberghs


Soms duurt het lang. Dan vraagt volhouden erg veel volharding, discipline en wilskracht. Dat wat je dat wat je vooruitzag en vooruitvoelde bij Toekomstmuziek is nog steeds niet goed genoeg zichtbaar in je leven.
Dan is het de kunst om … terug te kijken. Wedden dat je al een heel eind bent, dat er al grote stappen gezet zijn. Dat het nog een kwestie is van het inslijten van gewoontes, van finetunen. Kijk terug en zie hoever je al gekomen bent.
Mij overkomt dit moment van waarheid, dat ontevreden gevoel, niet meer zo vaak. Dat is omdat ik alert ben op mijlpalen en ze vier. Soms klein, zo’n intern “cool” momentje. Soms vertelt ik het thuis aan de keukentafel of bel een vriendin. Soms met lekkers en slingers. Want dat is waar mijlpalen voor dienen. Om de slingers aan op te hangen. Het is erg lastig om ontevreden te zijn als je bij het terugkijken een hele rij fleurige mijlpalen ziet. Dat geeft het vertrouwen dat die er ook zullen zijn op de weg vooruit.
– Ilse

Voordat ik als onweer flits is het donker. Ik breng wolken, verduister de zon of de maan en de sterren. Met iedere lichtflits verlicht ik dan even alle moois wat er op dat moment is. Het zien van alle moois is makkelijker als je er een lichtje op schijnt.
– Onweer

Jullie willen de hele tijd zo graag dat er iets gebeurt, dat er vooruitgang in zit. Ik groei nog amper, ieder jaar een beetje. Stukken van me gaan ook al dood. En ik blijf nog heel lang. Ik zou verschrikkelijk moe worden als ik de hele tijd “vooruitgang” aan mezelf moest bewijzen, moest bedenken of ik wel goed genoeg ben en doe. Ik ben en dat is ok.
– Draak van een boom

Als ik terugkijk zie ik ontwikkeling, stroming, mensen die aanhaken.
De start werd gevierd met de Petemoei’s. Zij hadden trouwens ook een scherp oog voor de kleine mijlpaaltjes, maakten me erop attent en hingen slingers op. Slingers in de vorm van likes of een appje, een telefoontje.
De grote mijlpalen leer ik zelf steeds beter zien. Voorbeelden zijn: het afronden van het wandelen rond Limburg: de fysieke uitvoering van de Routekaart. Het afronden van het boek “Meisje en Vosje lopen een rondje”. Het uitdelen van 50 exemplaren van het eindwerk van de toegepaste eco-psychologie opleiding. Alle items in het Portfolio “Samen de toekomst nu al doen” op de website. Een item erop zetten is trouwens een vorm van vieren. Want dan kijk ik automatisch ook terug. Ik zie ze dan allemaal weer en zie dat ze allemaal wat meer gelijkwaardigheid, wederkerigheid en regeneratief in de wereld brachten Items waarbij we met andere mensen nu al de eco-samenleving deden.
Ook terugkijken op een dag en zien waar mijn aanwezigheid positieve impact had wordt ook steeds meer een gewoonte.
Dus net als Ilse heb ik door het inbouwen van gewoontes niet zoveel last van ontevreden zijn. Volhouden gaat relatief gemakkelijk.
– Momenten van impact


