Waar moet ik over schrijven, ik ben deze maand amper buiten geweest. En wat ik deed daar heb ik al eens over geschreven…
Zal ik deze maand overslaan?
Tot iemand me eraan herinnert dat wat voor mij normaal is, dat voor een ander nog lang niet is.
Wat is dan normaal voor me?
Een overzicht van de afgelopen maan:
Een weekend over communityvorming waarbij Natuur mocht meedoen. Een wandeling met de Omwentelaars waar we contact maakten met Vleermuizen en Vuurvliegjes. Een potlucketentje buiten bij de tuinderij Mooshofke waar ik mijn groentes koop en waar iedereen respectvol met tuin en eten omgaat. Een gesprek in de tuin en aan de Roer over natuur inbrengen in bestaande facilitatiemethodieken. Een Oefencirkel verbindend samenwerken buiten waarbij Aarde voor het eerst meedeed in een werkvorm. Een stoel had ze al de hele tijd. Een plantaardig etentje buiten om successen te vieren met een regenboog als extra kanootje. Een gesprek over curriculumontwikkeling vanuit het perspectief van de eco-samenleving op de Meinweg. Een liefdesbrief schrijven aan Moeder aarde, onder hoge bomen met uitzicht op een niet gemaaid grasveld. Een bestuursvergadering waarbij we een opening maken om ook hier Aarde mee te laten beslissen. Een jongere die bij mijn zoon komt logeren en laat weten dat hij zo blij wordt van onze tuin omdat Natuur er echt mag zijn.
Wat is er nog meer “gewoon”?
Dat gaat dan over het halfuur middagrondje met Oreo of de keren dat ik naar Roermond fiets. Het lijkt soms dat ik dat onbewust van de omgeving doe. Toch pik ik op of het warm of koud is, windstil of winderig, wolken of niet, overdag zonsondergang of nacht, droog of vochtig. Ik heb toch die Buizerd gezien, Ree die overstak, Egel die zich verstopt onder de auto van de buren. Ik leg onderweg een doodgereden kikker opzij.
Maar ook de dagdagelijkse tuindingen. Ik snoep van de kruisbessen. Ben te laat voor de eerste pruimen, die zijn al rot. Er hoorde gisteravond voor het eerst een uil in de bomen in onze tuin. Zie dat Lavas het moeilijk heeft in onze tuin. Een veer in de struik. Een oranje bolletje op een stengel waarvan ik niet weet wat het is enz enz.
Ik ben een bofferd dat dit er allemaal gewoon is.
EN het is geen toeval. Het is het gevolg van jarenlang bewuste keuzes in deze richting maken. en het heeft zich verdiept door het maken van het Seizoenstraject. Je kan daar trouwens nog aan meedoen.
– Ilse Meelberghs
