Bij de garage. Ik wacht aan tafel in de showroom tot de APK klaar is en de zomerbanden er weer opliggen. Tegenover me zit een oudere man. Als hij begint te praten voel ik achter zijn verhaal over de actualiteit dezelfde pijn als die van mij. Het nieuws, de aandacht gaan naar gebeurtenissen die dichtbij, concreet en dodelijk zijn. Dat wat sluimert, veel grotere groepen mensen en aarde langzaam en in stilte sloopt heeft veel minder nieuwswaarde. Hij kent de Meinweg nog van vroeger, toen het nog echt rijkelijke Natuur was, niet de afgeslankte versie die het nu is. Het onbegrip over waar mensen zich druk om maken. De pijn door het gevoel van de machteloosheid dat je dat niet lijkt te kunnen veranderen.
Ik herken ook zijn ontsnappingsroute van die pijn.
Deel 1: “Het heeft geen zin om iets te doen. Wij zijn maar zo’n klein stukje van de wereld.”
Deel 2: “Ze moeten iets doen…”
Deel 3: “Ik doe al…”
Ik gun hem en alle anderen die, net als ik trouwens, regelmatig deze route lopen ook deel 4:
“Zullen we samen?”
Niet omdat we dan zeker weten dat het goed komt maar omdat het leuk en zingevend is om samen actie te ondernemen.
Een voorbeeldje van gister. Een paar maanden geleden was er een oproep van een mede-Omwentelaar. Of er mensen interesse hadden om een groepje te vormen om meer plantaardig eten te krijgen in de restaurants in Roermond. Bijna een verplichte aanmelding voor iemand als ik die plantaardig eet en graag uit eten gaat. Een groepje vormt zich: verwachtingen worden uitgesproken, iemand zorgt steeds weer voor plek en tijdstip van samenkomen, aantekeningen worden gemaakt. We zijn nu in het stadium dat we er met ondernemers over in gesprek gaan. Dat doen we om te begrijpen waarom het nog niet is en hoe we kunnen helpen. Niet-wetend, onderzoekend op pad. Herkennen jullie het?
Gister was er zo’n gesprek met een ondernemer. Dit was een ondernemer die het al wel heeft. Alleen had ik dit niet gedaan, niet zo’n goeie nieuwsgierige vragen gehad en niet zo’n goeie info ter ondersteuning van de ondernemer. Ik mocht onvoorbereid mee met de ander die het gesprek regelde.
We leerden waar hij de inspiratie en scholing van het personeel vandaan haalt en dat er bij hun binnenkort nog meer op de kaart staat. We brachten info over de details die de plantaardige eet-ervaring afmaken: de koekjes en chocolaatjes bij de koffie, …
Als je straks in ieder restaurant in Roermond kan kiezen tussen 2 lekkere plantaardige gerechten en een cappuccino met plantaardige melk kan drinken, dan heeft dat misschien te maken met dit groepje dat in 2023 zei “Zullen we samen …”
EN
Het heeft nooit alleen met dat groepje te maken, het vraagt om een netwerk om dat voor elkaar te krijgen.
Een netwerk van kundige mensen die het kunnen en willen maken en mensen die zich laat verleiden tot het avontuur van anders en toch heel lekker eten.
Zullen we samen?
Het heeft zin. Het voorkomt dierenleed en gaat ons helpen om te leven binnen de draagkracht van de Aarde en de stille sloop te vertragen.
