Terug in de tijd. Zomer in de jaren 80.
Met vriendinnen naar het zwembad in Mol.
Moe stappen we op de fiets naar huis.
Naast het kanaal zwoegen we van brug tot brug.
Houden het amper vol.
Tot eindelijk… de brug van Kamechele.
Dat laatste stuk door het dorp lijkt veel makkelijker te gaan.
Dit scenario geldt by the way op tochten zonder jongens erbij.
2019, ik wandel langs datzelfde kanaal, andere plek.
Ik volg niet precies de Grenslandroute.
Zin om nog eens langs het Albertkanaal zijn.
Ik zie de brug in de verte, heeeeeel lang.
Loop rechtdoor, lang.
Zwoeg van brug naar brug.
Weer weg van het kanaal lijkt het lopen makkelijker te gaan.
Deja-vu.
Ik vind een verklaring.
Bij een kanaal is het helder. Je moet 1, 2 of 3 of meer bruggen verder.
Zijwegen zijn er niet.
Bij de aanleg van het terrein eromheen is ook niet erg veel fantasie gebruikt. Kanaal, jaagpad, stuk gras, bomen.
Ik mis de belofte aan avontuur die een bospad wel heeft.
Achter iedere bocht kan het anders zijn.
Mijn nieuwsgierigheid en die belofte doen me makkelijker lopen.
Mijn hoofd maakt een vergelijking. #momenthuppelen
De brug in de verte lijkt op een vastomlijnd doel.
Het pad erheen op een duidelijk omschreven actie.
Wat moet ik in zo’n situatie
met het stuk van mij
dat avontuur zoekt,
nieuwsgierig is.
Dat stuk verveelt zich stierlijk en gaat lopen mopperen enzo.
Dat kost een energie. Vandaar dat zwoegen.
Eens kijken wat ik met dit inzicht in de rugzak tijdens het volgende saaie stuk ga doen.
– Ilse Meelberghs
PS Een blogpost is wat mij betreft gelukt als het een glimlach van herkenning of vragen oproept.
Is ie gelukt? Welke vraag? Wat herken je? #nieuwsgierigaagjewattedoengeven *grijns*
