wandelmaatje

Wandelmaatjes: hoe voorkomen van chronische eenzaamheid gewoon gezellig is.

 Wandelmaatjes begon als ‘dat doen we een keertje’. Een flinke wandeling met een goed gesprek, als bijdrage van Joyce Hendrikx en mijzelf aan de Week tegen Eenzaamheid. Wandelmaatjes werd een gewoonte waarvan ik ontdekte dat het eenzaamheid kan helpen voorkomen. Waarom dat zo is, vertel ik je aan de hand van de momenten in mijn leven dat ik last had van eenzaamheid. En natuurlijk is de Week tegen Eenzaamheid belangrijk, maar ik vind de rest van het jaar nóg belangrijker. Met deze inkijkjes kun je het hele jaar helpen een ander zich minder eenzaam te laten voelen. Of zelf minder eenzaam te zijn. #samentegeneenzaamheid.

Gedag zeggen

Bijna 30 jaar geleden verhuisde ik vanuit België naar Maarssenbroek bij Utrecht. Tot mijn verdriet kon ik daar over straat lopen zonder ooit te horen “Ha Ilse”. Dan tel ik de directe buren trouwens niet mee. Ik kon ook boodschappen doen zonder herkend te worden. Maandenlang. Ook toen ik al vrijwilligerswerk deed. Misschien herinner ik het me als erger dan het was, maar ik miste iets. Nu weet ik dat ik last had van sociale eenzaamheid. Ik vind een breed netwerk van kennissen in mijn woonplaats waardevol. En die had ik pijnlijk duidelijk nog niet op die plek. Gelukkig nu in Herkenbosch trouwens wel. Ik maak er een gewoonte van hartelijk gedag zeggen. Voor de meesten die ik gedag zeg, zal het gewoon gezellig zijn. Voor een enkeling ben ik de enige die dat die dag doet. Mijn dagelijkse gewoonte tegen mogelijke sociale eenzaamheid.

Nieuwe vrienden toelaten

Een paar jaar laten wonen we in Breda en wordt ons eerste kind geboren. Tot dan toe zijn mijn collega’s mijn vrienden. Handig, want we werken heel veel uren. En dan ben ik thuis met een baby. Dat vraagt om andere vriendschappen. Eventjes waren die er niet en had ik last van emotionele eenzaamheid. Ik had wel vrienden, maar die waren verspreid over twee landen, werkten en hadden vaak geen kinderen. Dat was niet voldoende voor mij. Ik was op zoek naar een goed gesprek tussen twee slaapjes door. Tot ik bij een cursus babymassage een groep vrouwen ontmoette. Eentje ervan werd een goeie vriendin.

Ja ja, zeg je dan, dat gebeurt altijd als je naar een plek gaat met mensen in dezelfde situatie. Maar dat is niet waar. De kans is groter op die plekken. Dan is het vervolgens nodig dat het klikt en dat die ander plek maakt in zijn of haar leven voor je. Vaak hebben mensen die al lang ergens wonen genoeg vrienden en sluiten zich onbewust een beetje af voor nieuwe vriendschappen. Ze hebben al genoeg verjaardagen om naartoe te gaan zeg maar. Dat is een behoorlijke hobbel die je moet nemen als je emotioneel eenzaam bent en mensen zoekt die nabij willen zijn. Dus doe ik mijn best die hobbel niet op te werpen. Bewust openstaan voor nieuwe vriendschappen is mijn bijdrage om iets te doen aan emotionele eenzaamheid.

Voor een gesprek over levensvragen hoeven we geen vrienden te zijn

Meer dan 10 jaar later. Een klasgenoot van een van de jongens ging sterven. Eerst was er paniek:  zoiets kon ook mijn eigen kind overkomen. Daarna vroeg ik me af hoe ik het best om kon gaan met dat gezin en hoe ik mijn kinderen hierin moest begeleid. Niemand in mijn omgeving had er ervaring mee. Gelukkig maar, maar het was ook lastig. Dit was een moment van existentiële eenzaamheid: de behoefte aan mensen die ondersteunen bij een antwoord geven op dit soort levensvragen. Om mijn gedachten te ordenen, wandelde ik een rondje in het buitengebied van Herkenbosch. Ik raakte in gesprek met een vrouw die ervaring had met zo’n situatie. We praatten erover en liepen weer door. Het hielp. Geen idee of die vrouw toen eigenlijk haast had. Ze maakte tijd. En dat doe ik nu ook als ik mensen met een levensvraag ontmoet: tijd maken, het gesprek voeren en doorleven. Een gewoonte waarmee ik hoop existentiële eenzaamheid het begin van persoonlijke groei te laten zijn. Ontkomen doe je er niet aan. Je moet er doorheen groeien.

Wandelmaatjes doet alledrie

Ik ben fan van Wandelmaatjes omdat het alle tips van hierboven combineert. Het vergroot de kennissenkring. Het is een activiteit waarbij gemakkelijk nieuwe vriendschappen kunnen ontstaan. En een goed gesprek is mogelijk zonder dat je vrienden bent. Daarnaast, maar dat heeft niks met eenzaamheid te maken, zorgt het ervoor dat mensen wandelen op plekken waar ze in hun eentje niet zo snel komen. Mooi hè, verbinden met een stukje natuur dat anders onbekend zou blijven. Om een bekende quote te gebruiken: alleen loop je sneller, samen loop je verder.

Wil je mee?

Wil je een keer mee? Laat het even weten bij Joyce Hendrikx (via biezunjer@gmail.com of 06 2755 2382) of bij mij (via info@momentenvanimpact.nl of 06 8265 5338). 

Wil je meer weten over de Week tegen Eenzaamheid? Kijk eens op www.eentegeneenzaamheid.nl

Heb je al langer dan een jaar last van eenzaamheid? Dan heb je amper iets aan deze tips. Het is dan veel handiger om professionele ondersteuning te zoeken.