Ik loop een test-Rondje Limburg
om de ziel ervan te ontdekken.
met Oreo (=onze hond)
op blotevoetensokken (=Skinners)
5 kortverhaaltjes
met levens-verdieping-lessen uit het 1ste deel van de tocht
met daarin 5 momenten van impact
Doen omdat het kan.
Ik meld me impulsief aan. Omdat de oproep voor test-vrijwilligers me uitdaagt, iets wakker(der) roept.
✔️moment toekomstmuziek
Vervolgens verzin ik vanalles om het logisch te laten zijn.
Ach… de argumenten kloppen wel:
Een. Deze langeafstandsroute past bij mijn levensgeschiedenis en die van mijn gezin. Ik ben oorspronkelijk Belgisch Limburgse, mijn schoonvader van oorsprong Duitser en Nederlands Limburg is na wat omzwervingen in Utrecht/Brabant mijn nieuwe thuis geworden.
Twee.. Ik ben nu fit genoeg om hem te lopen.
Drie… Het werk doen om klanten te helpen mijn onderneming te vinden, dat kan ook onderweg.
Om in het eerste bos van de tocht al te voelen. Dat had je gedacht Ilse!
Het gaat er net om dat je hier gewoon bent.
Lopen, gewoon omdat het nu kan om de roep te volgen.
Shit happens, wilskracht alleen werkt niet
Ik kan het goed.
Vooruitkijken, bepalen wat nodig/handig gaat zijn.
Met wilskracht de weg vooruit inrichten.
Waarbij iets niet voorzien voelde als falen, niet goed genoeg.
Bij deze tocht neem ik minimaal bagage mee.
Prompt faal ik.
Er was een tijd dat er dan zo’n soort monster uit mijn buik opsteeg dat brulde over schuld.
Nu stel ik vast dat mijn plan om in een cafeetje elektriciteit bij te tappen is mislukt.
Dat de stroomvreter navigatie-app me weinig keus laat:
ergens stiekem stroom stelen of aanbellen voor inprikken van de telefoon.
Ik zoek naar een buitenstopcontact.
Serieus!
Want als dat lukt merkt niemand dat ik de powerbackup niet voorzien heb,
dan hoef ik geen hulp te vragen.
*Grijns*
✔️moment adempauze
Vertel mezelf dat ze bij een B&B vast gastvrij zijn.
Bel aan.
Boeiende ontmoeting volgt terwijl mijn telefoon oplaadt.
Een duif die me daarbij in mijn nek schijt herinnert me eraan: shit happens.
Wat je vervolgens met shit doet heet leven.
En dat red ik niet op wilskracht alleen.
PS vanaf nu is powerbank onderdeel van minimale bagage #veiligheid
Vrijheid met leidraad
Dag 1 weet ik dat ik mooie stukken oversla.
Dag 2 worstel ik nog steeds met genieten van de gekozen route. Ik lijd aan FOMO = fear of missing out.
Om op dag 3 de voor mij natuurlijke flow langs de grens te lopen.
Het omslagpunt was een “toevallig” koffietje bij IKL.
Ik geef daar aan dat ik niet weet of ik de tocht zo wel volhoud.
Waarop ik word uitgedaagd op mijn “braafste meisje van de klas”-attitude.
✔️moment loswiebelen
Ik ga begrijpen dat mijn rol anders mag zijn dan die van de technische doorlopers, de mensen die een stukje route uitgebreid testen.
Erna loop ik langs de beek verder.
Die beek had me op de heenweg toegeroepen “volg mij”.
Ik had geantwoord “kan niet, je ligt niet op de route”.
Blijkt wel te kunnen. Ze ligt parallel aan de route.
Vanaf dan speel ik meer met de route en de grens.
Het gevoel is anders, veel vrijer.
FOMO verdwijnt.
De angst om af te wijken van het plan verdwijnt.
Afwijkingen ontstaan door honger, verkeersgeluid, goesting in het andere land, vermoeidheid, woest aantrekkelijke paden.
Het loopt zoals het loopt.
Net zoals het leven.
Gelukkig is er toch die leidraad: de grens volgen.
Eens de vrijheid volledig geproefd, voel ik dat ik kan verzuipen in de mogelijkheden.
Dat de hoeveelheid opties kunnen verlammen.
Weet je hoeveel avonturen er al wandelend mogelijk zijn als je alle begrenzingen loslaat?
De antwoorden op angst zijn al zichtbaar.
Ik kom allerlei angst tegen.
Van angst voor bomen die omvallen, ritselen, vies maken.
Over angstaanjagend machtsvertoon in oude verhalen en fysieke restanten bij de grens.
Tot mijn eigen angst rondom een slaapplek.
Angst kan van mij twee etiketjes krijgen: realistisch of ongefundeerd. Ongefundeerd is angst voor iets wat er nu niet is en zeer waarschijnlijk niet gaat gebeuren.
Ik reageer innerlijk heftig op ongefundeerde angst van anderen. Zeker als daar door die ander ook nog acties aan worden verbonden.
Als ik het tegenkom (adem in adem uit) herinner ik mezelf eraan dat voor die ander die angst echt is. In zo’n korte ontmoeting is even liefde/vertrouwen aanraken het enige wat ik doe.
Dat was trouwens ooit wel anders. Toen triggerde zo’n angst mijn overtuigingsmechanisme. Het mechanisme dat ontzettend vaak niet heeft gewerkt.
In het geval van de bomen heb ik het dan over mijn liefde voor het geritsel, die haakt aan haar liefde voor een kind. Heb ik het over de schuilplek die een bosje biedt aan de dieren waar zij van houdt.
Als ik dan doorloop knaagt het nog wel. Hoe zou de wereld eruit zou zien als we dat soort angsten aan onze laars zouden lappen?
Verder doorlopend met de vraag
✔️moment huppelen
zie ik de antwoorden *grinnik*
Ik zie bomen tegen een huis staan. Eentje zit er zelfs een stukje in het huis.
Zoveel kunnen mensen van bomen houden.
Ik zie het oude machtsvertoon letterlijk afbrokkelen, ik zie er bomen in wortelen, ik zie ze zelfs bijzondere ecologische biotoop worden.
Ik ga zelf letterlijk op de grens staan en er gebeurt helemaal niks engs meer.
Ik kan hoogstens de restjes oude angst nog voelen.
Ik zie mijn ongefundeerde angst voor slaapplek onder ogen, bijt door en heb een boeiende overnachtings-experience.
Cool dit! De antwoorden op angst zijn er al.
Zichtbaar voor wie rondloopt met de vraag.
Schaamteloos helder zijn over wat ik nodig heb.
De mensen onderweg zijn geweldig. Zoveel vanzelfsprekende gastvrijheid en hulpvaardigheid.
Zoveel verbinding die voor het oprapen ligt.
Hoe geef ik dat vorm, hoe zorg ik ervoor dat die korte contacten “kloppen”, een fijne energie hebben. Hoe zit dat met geven en ontvangen.
Het helpt om superhelder te zijn over wat ik nu nodig heb, fijn vind, goed vind.
Voorbeelden van “Nu nodig/fijn”: kop thee, elektriciteit, overnachtingsplek, talisman, vervoer, iets voor splintertje in voet, klank instrument, knuffel, gesprek, beschutte rustplek, eten
Voorbeelden van “Nu goed”: spelen met de hond, Oreo meenemen om aan je moeder te laten zien, telefoon afgeven om er contactgegevens in te laten zetten, kus op de wang van een wildvreemde, meelopen.
Schaamteloos helder zijn
✔️moment stoppen
Waarbij schaamteloos = de gedachte dat ik goed genoeg ben om die liefde en verbondenheid te ontvangen. (naar Brené Brown)
Het lukt aardig 😛
– Ilse Meelberghs
PS Voor zij die van getallen houden. Ik wandelde 5 dagen, 106 km, 21 uur.